Górski pies ratowniczy: poznajcie goldendoodla Merlina, członka rodziny Naturavetal®

Uwielbiamy obserwować, w jaki sposób psy wzbogacają życie swoich opiekunów, a także jak rozkwitają, realizując razem z człowiekiem wspólne pasje i najróżniejsze wyzwania. 

Pies to nie tylko członek rodziny, ale także niezawodny towarzysz, który może zapewnić ludziom doskonałe wsparcie w ich pracy. Czy to jako pies terapeuta, jak Lou lub Alaska, czy jako pies lawinowy, jak np. labrador Ivy, jako pies do mantrailingu lub jako pies ratownik w górach - psy mogą być cennymi pomocnikami w różnych dziedzinach i entuzjastycznie wykonywać znakomitą pracę.
Na ich zdolność koncentracji, wytrzymałość i siłę decydujący wpływ ma dieta, ponieważ tylko zdrowy pies jest w stanie w pełni wykorzystać swój potencjał.

Każdy miłośnik psów o nich słyszał - to specjalnie wyszkolone psy ratownicze, które wspierają swoich właścicieli w akcjach ratunkowych. Ale jak to właściwie wygląda, gdy do akcji wkracza górski pies ratowniczy? Czym charakteryzuje się dobry górski pies ratowniczy i jakie szczególne cechy musi posiadać?

W tym artykule Goldendoodle Merlin, 8-letni profesjonalny pies ratowniczy z Austrii i wielki fan Naturavetal, opowiada o swojej zawodowej karierze i życiu ze swoją wspaniałą rodziną.

Tak, dobrze przeczytałeś - jestem goldendoodlem i górskim psem ratowniczym. Pewnie zastanawiasz się, jak zostać górskim psem ratowniczym i jakie są moje zadania? Mój przewodnik i ja postanowiliśmy szkolić mnie na psa poszukiwawczego i lawinowego. Aby dać ci dobry wgląd w naszą pracę, opowiem ci o pewnej misji:

Merlin - górski pies ratowniczy w akcji

Mój pan ma taką prostokątną rzecz, ludzie nazywają ją telefonem komórkowym, i czasami, kiedy wydaje dźwięk, w domu robi się naprawdę gorączkowo i osoby po drugiej stronie słuchawki krzyczą, że muszę natychmiast przyjechać. Moja rodzina mówi mi wtedy, że ktoś zadzwonił do górskiego pogotowia ratunkowego i potrzebuje mojej pomocy. Mój pan przebiera się, zakłada mój ulubiony strój, ja biorę obrożę z oznaczeniami górskiego pogotowia ratunkowego, a potem biegniemy do samochodu i wciskamy gaz do dechy.

Albo jedziemy bezpośrednio na miejsce, ale jeszcze wspanialej jest, gdy jesteśmy odbierani helikopterem we wcześniej ustalonym miejscu. Musicie wiedzieć, że uwielbiam latać helikopterami. Kiedy jesteśmy na lawinisku, Lorenz, który jest szefem nas wszystkich, mówi nam, gdzie szukać. Czekam, aż mój przewodnik założy mi żółtą uprząż poszukiwawczą, a następnie muszę się w pełni skoncentrować, zablokować wszystkie inne bodźce z zewnątrz i po prostu słuchać tylko przewodnika. Za pomocą sygnałów ręcznych, pokazuje mi on, w którym kierunku powinienem biec. Muszę się bardzo mocno skoncentrować, ponieważ gdy tylko złapię zapach, podążam za nim tak szybko i dokładnie, jak to tylko możliwe. Kiedy jestem bardzo blisko źródła zapachu, zaczynam głośno szczekać. Jest to bardzo ważne, ponieważ pokazuje mojemu przewodnikowi, że kogoś znalazłem i że musi tu przyjść. Mój pan może wtedy wbić bardzo długi patyk, który nazywa sondą, w śnieg i wie, czy miałem rację, czy nie. Jeśli tak, to nagle pojawia się wielu moich ludzkich kolegów i zaczynają kopać. Niestety, nie wolno mi się przyłączyć, choć muszę przyznać, że jestem naprawdę dobry w kopaniu. Wytrzymuję około 15 minut, potem potrzebuję przerwy, ale potem mogę szukać jeszcze dwa razy.

Po wszystkim jestem totalnie wykończony i czekam na przekąskę w domu, którą moi opiekunowie zawsze przygotowują dla mnie od razu, a zwykle dostaję też jajko, ponieważ to moje ulubiona przekąska. Ważne jest, abym dostawał wysokoenergetyczne jedzenie, ponieważ potrzebuję dużo energii, gdy jestem poza domem, a także podczas treningu.

Latem też mogę szukać w lasach, na łąkach i w górach, co szef nazywa przetrząsaniem, ale więcej zabawy mam na śniegu.

Trening psa lawinowego - kariera Merlina

Skoro już wiesz, jak mniej więcej to działa, pozwól, że wyjaśnię, jak zostałem górskim psem ratowniczym.

Moja rodzina odebrała mnie, gdy miałem osiem tygodni, od razu wiedziałem, że są najlepszą rodziną na świecie i oni mówili to samo o mnie. Pierwsze trzy miesiące z moją rodziną to była istna sielanka. Miałem starszą siostrę - husky i bardzo duży ogród, w którym bawiłem się z moim dwunożnym rodzeństwem. Kiedy miałem około czterech miesięcy, poznałem Lorenza, a ponieważ nigdy wcześniej nie szczekałem, moja rodzina ćwiczyła to ze mną w ogrodzie - robiła różne psoty przede mną, aż byłem tak rozkręcony, że zaczynałem szczekać. Za każdym razem, gdy szczekałem, dostawałem smakołyk. Kiedy umiałem już dobrze szczekać i miałem około sześciu miesięcy, mój przewodnik i ja poszliśmy po raz pierwszy na szkolenie. Tam poznałem wszystkich moich obecnych przyjaciół.

Od tego czasu trenowaliśmy i nadal trenujemy w dużej grupie sześć razy w roku przez dwa do czterech dni na raz, z treningami w mniejszej grupie co dwa tygodnie. Mój pan specjalnie kupił mi kiełbaskę do gryzienia. Ale nie mogłem się nią tak po prostu bawić - miałem na nią zasłużyć.

Ukrywa się z nią pozorant, kolega Herrli. Kiedy go znajduję, szczekam i dopiero wtedy zaczyna się ze mną bawić. Mówię wam, za każdym razem warto się wysilić i taka zabawa daje mnóstwo frajdy. Po takich poszukiwaniach robię sobie przerwę i przychodzi kolej na innego z moich przyjaciół, który ćwiczy ze swoim panem. Czasami mój przewodnik ukrywa się i jest pozorantem dla któregoś z moich przyjaciół.

Górski pies ratowniczy - jakie wymagania powinien spełniać pies i przewodnik?

Jak mówi mój opiekun i jego szef, jako pies do poszukiwań lawinowych powinieneś mieć długi spiczasty nos, abyś mógł szczególnie dobrze wychwytywać i śledzić zapachy. Szkolenie najlepiej rozpocząć w wieku sześciu miesięcy, tak jak w moim przypadku, a na emeryturę przechodzi się w wieku około dziesięciu lat, więc do tego czasu mam jeszcze wiele do zrobienia. Mój przewodnik również potrzebował szkolenia, jest wyszkolonym ratownikiem górskim. Ale muszę powiedzieć, że ze swoimi dwoma nartami nie ma szans z moimi czterema łapami, nigdy ze mną nie wygrał, chociaż jest bardzo szybki.